Chor_auang 061

Bodyslam - คราม
ทำนอง อาทิวราห์ คงมาลัย / พูนศักดิ์ จตุระบุล
เนื้อร้อง ขจรเดช พรมรักษา / อาทิวราห์ คงมาลัย
เรียบเรียง Bodyslam

ลึกลงเท่าไรก็ยิ่งมืดมน ค้นไปเท่าไรก็ยิ่งสับสน
ส่วนลึกในใจคน ใครจะรู้จริง
ทะเลกว้างไกลและใครเล่าจะรู้ว่า สุดเส้นขอบฟ้า
ตรงที่แผ่นน้ำเป็นประกาย ลึกลงจะเจออะไร
จะมีสิ่งใด ภายใต้แผ่นน้ำสุดไกล ที่ซ่อนอยู่
ที่เธอเคยมองมันว่าดี เธอลองมองให้ดีๆ
ลองหยุดมองและลองคิดอีกที
ถ้าหากทุกสิ่งที่เห็น ถ้าหากทั้งหมด นั้นเป็นภาพลวงตา
ทะเลแสนไกลไม่มีสิ้นสุด สีครามหมายความเหมือนใจมนุษย์..
มันลึกเกินจะรู้..
เธอจะอยู่หรือไป สักวัน ถ้าคนที่เธอเคยไว้ใจ
ถึงตอนสุดท้ายไม่เป็นอย่างฝัน มันไม่มีอะไรสวยงาม
สิ่งที่อยู่ข้างใน หัวใจ ที่ใครไม่เคยหยั่งถึง
ถ้าหากตรงนั้น มันอันตราย ที่สุดจะมีใครเข้าใจ ข้างในใจฉัน
ฟ้างดงามเพียงใด แต่อย่างไร มันก็ต้องมืดมน
ไม่ว่าใคร ต้องมีความจริงเก็บเอาไว้
อยู่ในใจของคน เธอรู้ใช่ไหม โอ..โอ..โอ..
ความจริงกับความฝัน ที่ยังค้นไม่เจอ ฉันหวั่นใจ
ถ้าในวันนั้น ความเป็นจริง มันไปทำร้ายเธอ
ให้เธอเสียใจ โว.. โอ.. โอ.. โอ.
ทะเลแสนไกลไม่มีสิ้นสุด สีครามหมายความเหมือนใจมนุษย์
มันลึกเกินจะรู้..
เธอจะอยู่หรือไป สักวัน ถ้าคนที่เธอเคยไว้ใจ
ถึงตอนสุดท้ายไม่เป็นอย่างฝัน มันไม่มีอะไรสวยงาม
สิ่งที่อยู่ข้างใน หัวใจ ที่ใครไม่เคยหยั่งถึง
ถ้าหากตรงนั้น มันอันตราย ที่สุดจะมีใครเข้าใจ ข้างในใจฉัน
ความลับสีคราม ไม่มีใครรู้ใครเข้าใจ คำตอบ ฉันคือใคร
ฟากฟ้าทะเลมืดหม่น ความงามที่โหดร้าย
ขอเพียงใคร คนหนึ่งคนนั้นที่เข้าใจ ที่สุด
ฉันคือใคร.. และพร้อมที่จะก้าวผ่าน
เธอจะอยู่หรือไป สักวัน ถ้าคนที่เธอเคยไว้ใจ
ถึงตอนสุดท้ายไม่เป็นอย่างฝัน มันไม่มีอะไรสวยงาม
สิ่งที่อยู่ข้างใน หัวใจ ที่ใครไม่เคยหยั่งถึง
ถ้าหากตรงนั้น มันอันตราย ที่สุดจะมีใครเข้าใจ ข้างในใจฉัน
ความลับสีคราม ไม่มีใครรู้ใครเข้าใจ คำตอบ ฉันคือใคร
ฟากฟ้าทะเลมืดหม่น ความงามที่โหดร้าย
ขอเพียงใคร คนหนึ่งคนนั้นที่เข้าใจ ที่สุด ฉันคือใคร
ใครกันพร้อมที่จะก้าวผ่าน ความจริงที่โหดร้าย..

ที่บาร์แห่งหนึ่งมีการเปิดเดิมพันที่เลื่องชื่อและให้รางวัลเป็นเงินที่สูงลิปลิ่ว
กับผู้ที่รับคำท้าและชนะเงื่อนไข
โดยเงื่อนไขมีอยุ่ว่า
1. ผู้รับคำท้าจะต้องล้มคนคุ้มบาร์ร่างยักษ์ให้ได้ใน1หมัดเท่านั้น
2. ต้องเดินไปที่หลังบาร์และลงไปสู้กะจรเข้ยักษ์ที่อาศัยอยุ่ในบ่อเพื่อ
เอาเขี้ยวแหลมๆของมันมาให้ได้
3. ผู้รับคำท้าต้องมีเซ๊กส์กับ หญิงแก่ที่ไม่เคยเสร็จสมกะใครให้เค้ายอมรับ
และพอใจ
จึงจะถือว่าเป็นผู้ชนะและพิชิตเงินรางวัลไป

ในคืนนึงที่บาร์แห่งนี้ มีชายหน้าคมคายเดินตรงเข้าไปหาเจ้าของบาร์และ
ประกาศรับคำท้าที่ไม่มีใครเคยทำได้มาก่อน

ชายคนนั้นสั่งเหล้าอย่างที่คนธรรมดาแค่ดมก็เมามา2แก้วเต็มๆแล้วดื่ม
พรวดๆหมดในทันที...หลังจากนั้นก็เดินตรงไปที่คนคุ้มบาร์ร่างยักษ์
และซัดด้วยหมัดขวาเข้าไปที่ปลายคาง

ผู้คุมบาร์ถึงกับสลบในหมัดเดียว ..คนที่เที่ยวบาร์ในคืนนั้นถึงกับเงียบกริปและกำลังทึ้งกับเหตุการณ์
ชายผู้รับคำท้าตรงไปที่ประตูหลังบาร์ทันทีและออกไปเพื่อหาจรเข้
เสียงปิดปัง~~~พร้อมกับเสียงโดดน้ำดังตูม ตามมาด้วยเสียงจรเข้
และเสียงอักกะทึกแต่ไม่มีแขกคนไหนกล้าตามชายคนนั้นไปดู
พักใหญ่เสียงก็เงียบลง ประตูหลังบาร์ถูกเปิดออกพร้อมกับชายที่รับคำท้า
เดินตรงเข้ามาหาเจ้าของบาร์
ชายคนนั้นเสื้อขาดวิ้นร่างเต็มไปด้วยโคลน...ชายรับคำท้าตะโกนถามชายเจ้าของบาร์ด้วยเสียงเมาๆว่า

แล้วอีแก่เขี้ยวแหลมอยุ่ไหนวะ กรูจาไปถอนเขี้ยวมัน
เจ้าของบาร์ :.....
(นิทานเรื่องนี้สอนให้รุ้ว่า...เมาแล้วอย่าไป!เข้..Q

เมื่อวินัยเชิญแม่ของเขามากินมื้อค่ำที่อพาร์ทเมนท์
ซึ่งเขาอยู่กับสาวสวยชื่อนิสา
คุณแม่จึงอดเคลือบแคลงในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ได้
ระหว่างร่วมโต๊ะมื้อเย็นนั้นเอง
คุณแม่ของวินัยเฝ้าสังเกตสายตาที่ทั้งคู่มองสบกัน
จนลูกชายชักเดาใจออก จึงรีบพูดขึ้นว่า
“ผมรู้นะว่าแม่กำลังคิดอะไร .. แต่ผมยืนยันได้แน่ว่า
ผมกับนิสาเป็นแค่รูมเมทเท่านั้น ไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆ”
หลังจากแม่ของวินัยกลับไปได้ 1 อาทิตย์ นิสาจึงบอกวินัยว่า
“ตั้งแต่แม่ของคุณมาเยี่ยมเราคราวนั้น ฉันก็หาทัพพีคันโปรดไม่เจอเลย
ที่จริง..ฉันก็ไม่คิดว่าแม่ของคุณจะเอาไปหรอกนะคะ หรือคุณว่ายังไง”
วินัยจึงตอบว่า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จะลองเขียนจดหมายไปถามคุณแม่ดู”
วินัยจึงนั่งลงเขียนจดหมาย เนื้อความว่า..
“เรียน คุณแม่สุดที่รัก..
ผมไม่ได้คิดว่าคุณแม่จะเผลอเอาทัพพีที่บ้านผมไปหรอกนะครับ
แต่จะว่าแม่ไม่ได้เอาไป..... ก็ยังไงอยู่ เพราะทัพพีสวย ๆ
คันหนึ่งหายไปตั้งแต่วันที่คุณแม่มาทานข้าวเย็นที่บ้าน
ขอแสดงความนับถือ
วินัย”
หลายวันต่อมา วินัยได้รับจดหมายตอบจากแม่ของเขา เนื้อความว่า..
“ถึง ลูกชายสุดที่รักของแม่
แม่ไม่เคยพูดว่าลูกมีอะไรกับนิสา
แต่แม่ก็ไม่ได้คิดว่าลูกจะไม่มีอะไรกับเธอ
เพราะความจริงมีอยู่ว่า ถ้านิสานอนที่ห้องตัวเอง ก็คงเจอทัพพีนั่นไปตั้งนานแล้ว
รักมาก
แม่”

"ชีวิตของฉันอย่างมากสิ้นสุดแค่ 10-15 ปีเท่านั้น การที่ต้องแยกจากเธอไม่ว่าด้วยเหตุผลใด
นับเป็นความปวดร้าวอย่างยิ่งของฉัน จึงโปรดพึงสังวรให้จงหนัก ก่อนจะรับฉันเข้ามาในชีวิตเธอ"

"ให้เวลากับฉันสักหน่อย เพื่อทำความเข้าใจให้ชัดเจน ว่าเธอต้องการอะไรจากฉัน"

"จงเชื่อมั่นในตัวฉัน เพราะมันเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง สำหรับความเป็นอยู่ของฉัน"

"อย่าโกรธฉันให้นานนัก และอย่าลงโทษฉันด้วยการกักขัง เธอมีทั้งหน้าที่การงาน
ความบันเทิง และมิตรสหาย แต่ฉันนั้นมีเพียงแค่เธอ"

" พูดกับฉันบ้าง แม้ฉันจะไม่เข้าใจคำพูด แต่ฉันก็เข้าใจเธอได้จากน้ำเสียง"

" พึงระลึกอยู่เสมอว่า ไม่ว่าเธอปฏิบัติอย่างไรต่อฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมเลือนเลย "

"โปรดอย่าทุบตีฉัน แม้ฉันจะทุบตีเธอกลับไม่ได้ แต่ฉันก็สามารถจิก กัด ข่วน
หรือตะกุยเธอได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากทำเลย"

" ก่อนจะดุด่าฉันสำหรับท่าทีที่คล้ายไม่เชื่อฟัง ดื้อดึงเกียจคร้าน ขอจงได้ถามตัวเธอเองก่อนว่า
เกิดสิ่งผิดปกติกับตัวฉันหรือไม่ บางทีอาจมาจากเรื่องของอาหาร หรือถูกทิ้งไว้กลางแดดนานเกินไป
หรือหัวใจของฉันแก่ชราและอ่อนล้าเสียแล้ว "

" ดูแลฉันเมื่อยามแก่เฒ่าด้วย เพราะว่าวันหนึ่งเธอก็ต้องเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน"

" อยู่กับฉันเมื่อช่วงสุดท้ายของชีวิตมาถึง ขออย่าได้พูดเป็นอันขาดว่าเธอทนดูฉันไม่ได้
หรือพูดว่า ขออย่าให้มันเกิดขึ้นต่อหน้าเธอเลย เพราะเรื่องราวทั้งหมดจะง่ายขึ้น
หากเธออยู่เคียงข้างฉันจนสิ้นลม ท้ายที่สุดโปรดรำลึกไว้เสมอว่า .. " ฉันรักเธอ"

สัตว์เค้าพูดไม่ได้คับ แต่เค้ารับรู้ได้ด้วยการกระทำของเจ้าของ